PO artystycznym i komercyjnym sukcesie WOJNY PAŃSTWA ROSE Danny De Vito i jego HOFFA miały być marszem tego artysty po Oskary. Niestety, tak się nie stało. Skończyło się na 24 mln dol wpływów, mieszanych recenzjach krytyki, nominacjach do OSCARa za zdjęcia i charakteryzacje oraz nominacji do ZLotego Globu dla Nicholsona. I słusznie. HOFFA - mimo ogromnego produkcyjnego wysiłku - to dzieło tylko średnie. Fakt - Jack Nicholson dał tu świetny popis swych aktorskich możliwości i to na nim w dużej mierze trzyma się ten film. Obraz DeVito jest świetnie i stylowo sfilmowany. Imponuja drugi plan: J.T.Walsh, Armand Assante, John C. Reilly i sam Danny De Vito. Mimo to obraz przez 134 minuty nie skupia mocno uwagi widza. Gdzie jest źródło problemów? W samym scenariuszu. David Mamet napisał tu dobre dialogi co do reszty sie nie popisał. Twórcy chą pokazać wszytsko za szybko i chą pokazać zbyt duzo. W środku seansu opadają więc emocje. Za dużo tu społeczno-politycznego populizmu a za mało serca iprzychylnego spojrzenia dla bohaterów. W rezultacie świat przedstawiony w HOFFIE i główni bohaterowie drmatu nie budzą naszej sympatii i to duzy minus. Nia satysfakcjonuje też spekaulacyjne i za bardzo symboliczne zakończenie filmu. Reasumując: Za duzo tu różnych urywanych wakow, za dużo postaci za mało serca i głębszej psychologii postaci. Film można zobaczyć choćby ze względu na dobry występ Nicholsona i kilka filmowych smaczków. Mimo to HOFFA pozostawia spory niedosyt.