Do pewnego momentu – kiedy Edward i Carter opuszczają szpital – myślałem, że może w tym filmie będą jakieś odważniejsze, ciekawsze refleksje na temat śmierci i życia. Niestety, okazało się, że film poprzestał jedynie na śladach takich refleksji, zamiast tego na koniec serwując dość banalny pogląd – mniej więcej taki, jaki zna każda mądra babcia lub trochę bardziej uduchowione osoby. Taka standardowa dla amerykańskiego kina gadka.

To nie znaczy, że jest źle. To naprawdę dobry film, ale reżyser łatwo mógł zrobić dużo lepszy, tyle że chyba zabrakło ambicji. Ogląda się nieźle, przygody dwójki bohaterów są w porządku (choć to nie ten poziom, co np. w Forreście Gumpie), realizacja jest zadowalająca, choć nie urywa głowy. Główny atut obrazu to oczywiście dwójka głównych bohaterów i relacja między nimi. Ich docieranie się, nieporozumienie, wzajemne żarty, itp. ogląda się naprawdę ze sporą przyjemnością, postaci są naprawdę dobrze zbudowane, a o aktorach aż głupio się rozwodzić (choć już obsada drugoplanowa nie zawsze trzyma wysoki poziom). Dialogi między nimi są naprawdę dobre, czasem padnie jakieś niegłupie spostrzeżenie, dygresja.

Tylko jedno może razić w kwestii dwójki głównych bohaterów. Obaj to bystrzy goście, z tym że Carter podchodzi raczej pod kogoś w rodzaju mądrego kaznodziei, a Edward to po prostu bardzo inteligentny gość, trochę cynik. Niestety, twórcy faworyzują postać Freemana i to jemu przyznają rację; tyle dobrego, że robią to nienachalnie. Jednak fakt, że twórcy starają się nas przekonać do jedynej słusznej idei, w dodatku skrajnie poprawnej politycznie i ugrzecznionej nie jest fajny.

Choć jeśli odejść od tej całej ideologii, trudno za dużo się czepiać. Film może nie jest porywający, ale ogląda się dobrze i ciekawie, potrafi też wzbudzić pewne emocje, nawet trochę wzruszyć. Szkoda tylko, że twórcom chyba nawet przez myśl nie przeszło zrobienie lepszego filmu, bo tu naprawdę był spory potencjał.